Οι πρώτες ενδείξεις ανθρώπινης παρουσίας στην Ινδία ανάγονται στα προϊστορικά χρόνια. Οι πρώτοι συστηματικά οργανωμένοι οικισμοί γνωστοί ως «Πολιτισμός της κοιλάδας του Ινδού ή της Χαράππα» έκαναν την εμφάνισή τους στις όχθες του Ινδού ποταμού από το 3000 – 1800 π.Χ.

Η δύσκολη επιβίωση στα απόκρημνα Ιμαλάϊα ευνόησε στο Νεπάλ και το Θιβέτ την ανάπτυξη μίας ισχυρής λαϊκής πίστης σε ανιμιστικές-σαμανιστικές δοξασίες που θεοποιούν και δαιμονοποιούν τα φυσικά φαινόμενα.

Η Καμπότζη αποτέλεσε το σημαντικότερο πολιτιστικό κέντρο της Νοτιοανατολικής Ασίας από τον 9ο μέχρι το 13ο αιώνα μ.Χ., όταν κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορίας των Χμερ εκτεινόταν από τα σημερινά της όρια μέχρι το Νότιο Βιετνάμ, το Λάος, και την κεντρική Ταϊλάνδη.

Το Σιάμ (Ταϊλάνδη) αποτελεί ένα ισχυρό κέντρο της βουδιστικής θρησκείας. Ο Βουδισμός Θεραβάντα (ή Δρόμος των Γηραιών) διαδόθηκε στο Σιάμ μέσω της Ινδίας και εμπλουτίστηκε με την τοπική θρησκεία, που βασιζόταν στη θεοποίηση της φύσης και τη λατρεία των προγονών.

Οι δύο χώρες συναντήθηκαν πριν από 2.300 χρόνια, το 326 π.Χ., όταν ο Μέγας Αλέξανδρος οδήγησε τα στρατεύματά του μέχρι τον Ινδό ποταμό. Από το 280 π.Χ. και μετά, δημιουργήθηκαν ελληνικά βασίλεια.