Η χρήση λάκας για την κατασκευή ή τη διακόσμηση διαφόρων αγγείων, επίπλων και λοιπών χρηστικών αντικειμένων, όπως κουτιά καλλυντικών ή φύλαξης τροφίμων, ήταν ήδη γνωστή από την εποχή των πρώιμων κινέζικων δυναστειών. Κατά την πρώιμη αυτή φάση επικρατούσαν οι καφέ, κόκκινες και μαύρες λάκες, που είχαν συνήθως ζωγραφισμένο ή ένθετο διάκοσμο. Κατά την περίοδο των Τσινγκ κυριάρχησαν οι κόκκινες λάκες με σκαλιστό διάκοσμο, εξακολούθησαν, όμως, να χρησιμοποιούνται και τα υπόλοιπα χρώματα.

H λάκα είναι μία ρητίνη, που συλλέγεται από τον κορμό του δέντρου «rhus vernicifera», που φυτρώνει, κυρίως, στη νότια Ινδία. Το συγκεκριμένο υγρό, που έχει την ιδιότητα να στεγνώνει γρήγορα ακόμα και σε υγρή ατμόσφαιρα, να καθαρίζεται και να χρωματίζεται εύκολα, αδιαβροχοποιεί και προστατεύει την επιφάνεια των αντικειμένων πάνω στα οποία απλώνεται. Η υγρή λάκα περνιέται με πινέλο σε αλλεπάλληλες στρώσεις πάνω σε ένα ξύλινο, πήλινο ή υφασμάτινο πυρήνα, προκειμένου να διαμορφωθεί το αντικείμενο που κατασκευάζει ο καλλιτέχνης. Πολλές φορές χρειάζονται πάνω από εκατό στρώσεις λάκας για τη δημιουργία ενός έργου σε ένα βασικό χρώμα. Συχνά, όμως, χρησιμοποιούνται και διάφορα επάλληλα χρώματα, ώστε με κατάλληλο σκάλισμα, να επιτυγχάνεται μία δίχρωμη ή πολύχρωμη επιφάνεια.