Το Σιάμ (Ταϊλάνδη) αποτελεί ένα ισχυρό κέντρο της βουδιστικής θρησκείας. Ο Βουδισμός Θεραβάντα (ή Δρόμος των Γηραιών) διαδόθηκε στο Σιάμ μέσω της Ινδίας και εμπλουτίστηκε με την τοπική θρησκεία, που βασιζόταν στη θεοποίηση της φύσης και τη λατρεία των προγονών.
Τα γλυπτά διαφοροποιούνται μεταξύ τους καθώς ακολουθούν τις τεχνοτροπίες των πολιτικών και πολιτιστικών κέντρων της κάθε εποχής. Από τον 6ο ως το 10ο αιώνα μ.Χ. στο βασίλειο Ντβαραβάτι η τέχνη εμπνέεται από ινδικά πρότυπα. Από το 10ο ως το 13ο αιώνα κυριαρχεί πολιτιστικά η πόλη Λοπμπούρι και η τέχνη επηρεάζεται από τους Xμερ της Καμπότζης, που εισχωρούν στο κεντρικό Σιάμ. Η καλλιτεχνική παράδοση των Xμερ επηρεάζει και την τεχνοτροπία της Ου-Θόνγκ (12ος -15ος αι. μ.Χ.).
Από τον 13ο ως το 18ο αιώνα ακολουθεί η καθαρά ταϊλανδική περίοδος καθώς ιδρύονται τα πρώτα βασίλεια της φυλής των Τάι, με κυριότερα των Σουκοτάι, των Λαν Να (ή Τσιένγκ-Σεν), των Αγιουτάγια κ.ά., ενώ από το 18ο αιώνα και μετά η περίοδος της Μπανγκόκ ή Ρατανακοζίν. Ο Βούδας από το 13ο αιώνα και εξής αποδίδεται με εξαιρετικά κομψή, ραδινή μορφή και υψηλή φλογόσχημη απόληξη στο κεφάλι (σύμβολο της σοφίας) με αποτέλεσμα να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα ασιατικά γλυπτά.