Από την προϊστορική εποχή, η Ιαπωνία υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα πολιτισμού της ασιατικής ηπείρου. Καθώς βρίσκεται απέναντι από την Κίνα και την Κορέα, δέχτηκε πληθώρα επιρροών από την ασιατική ενδοχώρα, που, αφού συγκεράστηκαν με γηγενή στοιχεία, αναδιαμορφώθηκαν και μετεξελίχθηκαν στον ιδιαίτερο ιαπωνικό πολιτισμό.

Η προϊστορική εποχή της ιαπωνικής τέχνης διαρκεί περίπου από το 13.500 π.Χ. έως το 552 μ.Χ. και περιλαμβάνει τρία στάδια: την περίοδο Jōmon (13.500 – 500 π.Χ.), την περίοδο Yayoi (500 π.Χ. – 250 μ.Χ.) και την περίοδο Kofun (250 – 552 μ.Χ.). Κατά την περίοδο Jōmon κατασκευάζονται αγγεία από πηλό με σχοινοειδή διάκοσμο, αποθηκευτικά αγγεία και ειδώλια από πηλό (dogu). Την περίοδο Yayoi εμφανίζεται κεραμική τροχήλατη και ψημένη σε φούρνους ενώ την περίοδο Kofun κυριαρχούν ειδώλια από πηλό (haniwa), που τοποθετούνται έξω από τους τύμβους.

Στην Ιαπωνία, η παραγωγή κεραμικής διακρίνεται για τη γεωγραφική διασπορά και την ποικιλία της, καθώς και για τις τεχνολογικές και τις διακοσμητικές επιρροές από τους διάφορους φούρνους.

Η παραγωγή εφυαλωμένων λιθοκέραμων υψηλής όπτησης αναπτύχθηκε έντονα στην Ιαπωνία κατά τα τέλη του 16ου και τις αρχές του 17ου αιώνα. Οι λόγοι της ανάπτυξης εντοπίζονται στην εγκατάσταση Κορεατών κεραμέων στο νησί Kyushu, έπειτα από την επέμβαση του Toyotomi Hideyoshi στην Κορέα (1592-1598). Το γεγονός αυτό ευνόησε την εξέλιξη των κεραμικών εργαστηρίων της περιοχής. Επίσης, στην άνθηση της κεραμοποιίας συνέβαλε η Τελετή του Τσαγιού, που από τελετουργία εσωτερισμού μετατράπηκε σε πολιτιστικό δρώμενο της μόδας. Επιπλέον, σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε η άνοδος της μεσαίας αστικής τάξης, που με αυξανόμενο ρυθμό άρχισε να χρησιμοποιεί κεραμικά σκεύη για την κάλυψη των καθημερινών αναγκών της.