Το θέατρο Νο εμφανίστηκε στην Ιαπωνία τον 14ο αιώνα και γνώρισε ιδιαίτερη ανάπτυξη κατά τη διάρκεια της περιόδου Muromachi (1392-1573). Η αυστηρή, γυμνή σκηνή και η απλότητα των μασκών συνδυάζονται με τα πολλαπλά στρώματα των λαμπερών κοστουμιών, προσδίδοντας στον ηθοποιό μια σχεδόν αρχιτεκτονική διάσταση, καθώς κινείται στον ρυθμό της μουσικής και του τραγουδιού.

Αρχικά, το θέατρο Νο συνδέθηκε στενά με την τάξη των Σαμουράι τα πρώτα κοστούμια μιμήθηκαν το καθημερινό στρατιωτικό ντύσιμο, ενώ επίσημος ρουχισμός προσφερόταν στους ηθοποιούς ως δώρο. Σταδιακά, τον 15ο αιώνα, εμφανίστηκαν κοστούμια που διέφεραν από το καθημερινό ντύσιμο των Σαμουράι και φτιάχνονταν ειδικά για τις παραστάσεις του Νο.

Τα περισσότερα έργα του θεάτρου Νο περιλαμβάνουν λιγοστούς ρόλους παίζονται από τον πρωταγωνιστή, που συνήθως φοράει μάσκα, και έναν ή δύο ηθοποιούς. Όλοι οι ηθοποιοί είναι άντρες. Πολλά θεατρικά έργα Νο μοιάζουν με όνειρα. Συχνά αποκαλύπτεται πως ο πρωταγωνιστής είναι φάντασμα ή πνεύμα, προσκολλημένο σε κάποιο πρόσωπο ή γεγονός από το παρελθόν του. Το κοστούμι του πρωταγωνιστή εναρμονίζεται με τις αλλαγές της ταυτότητάς του.

Σε γενικές γραμμές, οι συνδυασμοί των ενδυμάτων έχουν κωδικοποιηθεί και συνδέονται με συγκεκριμένους ρόλους (ο πολεμιστής, η πλούσια κυρία, ο μοναχός, ο δαίμονας κ.ά.) ωστόσο, η τελική επιλογή των χρωμάτων και των σχεδίων ανήκει στον ίδιο τον ηθοποιό.